خودروسازی
محمد علی خادم سهی
جستاری در باب مزایا و معایب خودروسازان داخلی
🖋 تلاش میکنیم تا در این متن، فهم خود از دلایل پدید آمدن مشکلات مختلف خودرو سازی در ایران را بیان کنیم.
🔹انتخاب منافع کوتاه مدت به جای برنامه ریزی بلند مدت: از همان شروع خودروسازی در ایران، برنامه ای منسجم و عملیاتی برای خودروسازی در نظر گرفته نمیشود.برنامه ای که بتواند در طولانی مدت، زیرساخت های خودروسازی کشور را رشد دهد، شرکت های قطعه ساز را تقویت نماید، ارزش افزوده ای ایجاد کند که برای بازار جهانی ارزشمند باشد و قابلیت رقابت داشته و بازار صادرات برایش فراهم گردد.این بی برنامگی در دوران بعد از انقلاب نیز ادامه یافت و با مشکلات دیگری ترکیب گشت.نوسانهای سیاسی در ایران، مشکلات فراوانی پدید آورد.تا زمانیکه دولت ها عمر فعالیت خود را 4 ساله و یا حداکثر 8 ساله می‌بینند و هیچ تضمینی برای باقی ماندن در همان مدت کوتاه نخواهد بود مگر آنکه بتواند منافع بالادستی خود (که آن هم کوتاه مدت است) را تامین کند.
🇮🇷 ایران:
سالها بعد از انقلاب،برای انتقال دانش تولید خودرو به کشور (!) شرکت های خودروساز #طرح_تولید_خودروی_ملی را تهیه میکنند. طرحی که تبعات سیاسی مثبتی دارد!این طرح در دهه ی هفتاد کلید میخورد و با هزینه ی تقریبی 800 میلیارد تومان (معادل 1 میلیارد دلار) به نتیجه (ن)میرسد! (جالب است بدانید در همان زمان، جنرال موتور، شرکت دوو را با همین قیمت میخرد و یا سامسونگ موتور با نصف این قیمت به شرکت رنو فرخته میشود!(
🇯🇵 کره جنوبی:
کمی بعد از تاسیس ایران ناسیونال ، شرکت هیوندا در کره ی جنوبی، توسط یک بازرگان تاسیس میشود.دیری نمی‌پاید که چند شرکت دیگر برای تولید اتومبیل، تأسیس میگردد.در همان ابتدای کار، دولت وقت، ضرب العجل 25 ساله برای خودروسازان داخلی تعیین میکند تا
